Sandakan

Hoiihoii allemaal,

Hahah inderdaad ome Ben, die foto’s van de urang utans en de beren horen bij dit verslag ;).

Onze busrit naar Sandakan was lang (7 uurtjes) en ook hier waren Roos en ik de twee enige blanke mensen in een bus vol lokals. We kregen na 5 uurtjes een pauze om te eten, maar we wisten niet precies hoelang. Dus na even rustig naar de wc geweest te zijn en ons eten besteld te hebben(nadat we uitgezocht hadden hoe dit werkte) hadden we ons bord op tafel staan en riep de chauffeur ons alweer terug naar de bus. Dus wij hebben snel het halve bord naar binnen kunnen werken en ons drinken op kunnen drinken voordat we ons sprintje trokken naar de bus.

Aangekomen in het hostel hebben we nog even gechilled en avond gegeten voordat we gingen slapen.

Met de minivan vol lokals vertrokken we om 9 uur ‘s ochtends richting Sepilok, waar deze beesten zich bevinden. In de minivan zat heel toevallig nog een andere blanke jongen, genaamd Emiel, die ook Nederlands was. De rest van de dag hebben we dan ook met hem opgetrokken. Een halfuurtje later dropte de bus ons af bij het oerang oetan rehabillition centre, waar deze aapjes om 10.00 gevoerd zouden worden. Ook hier leven de oerang oetans in vrijheid in de jungle, nadat ze hiervoor getraind zijn, en hopen de rangers om ze niet te zijn bij het voeren. In totaal leven er hierzo 500 oerang oetans min de baby’s(want ze weten niet hoeveel baby’s er geboren zijn, omdat lang niet alle oerang oetans nog gespot worden). Op de voederplek waren er ongeveer 7 aanwezig, maar deze werden al snel weggejaagd door de maki’s die het eten rustig op gingen eten. Na ons rondje door het park, zijn we nog even naar het opvangcentrum zelf geweest(een gebouw te vergelijken met Artis) en hier heel hard gelachen om een paar apen die gek aan het doen waren bij een kraantje en een aap die in een een of andere yoga positie ging zitten. Het park sloot om 12.00 uur voor toeristen(en gaat dan weer open om 14.00uur), dus wij besloten om door te lopen naar het berenopvangcentrum. Er leven hier 32 Bornean Sun bears op 2 hectare grond, allemaal apart (of een paar bij elkaar) in eigen hokjes. Deze beren zijn de kleinste beren op aarde en kunnen in bomen klimmen, waar ze ook hun nest houden. In dit park hebben we mooi onze tijd genomen en de beertjes rustig lopen spotten en observeren(wat ook heel grappig was, want ze deden soms best domme dingen). Op een gegeven moment was het voedertijd bij het hokje met baby-beertjes en hoorde je ze voluit grommen naar elkaar om zo het meeste eten te bemachtigen. Zeer bijzonder om te horen en om te zien!!

Na onze lunch besloten we om naar een discovery rainforest centre te lopen ipv nogmaals de oerang oetans bekoekeloeren. In dit rainforest hebben we een canopywalk gedaan en zijn we nog een andere toren opgeklommen(30 meter hoog, met de trap in een 30 graden benauwde omgeving, top dus) om hier toekans te proberen te spotten. Deze beestjes waren natuurlijk niet aanwezig op het moment dat wij er stonden, maar we hebben wel andere mooie vogeltjes gezien en een paar bijzondere eekhoorns. Met een driver, met wie we toevallig aan de praat raakten, zijn we teruggereden naar het hostel. Tijdens ons avondeten kwamen we heel toevallig 2 meisjes tegen die we al eerder hadden ontmoet in een ander hostel en hebben hier dan ook gezellig mee gegeten. 

En omdat het ook nog eens 5 december was, vonden we ineens cadeautjes van deze lieve man in ons tas ;)

Liefs Aneesha :)